Goed verborgen hokjes...
Mensen zijn allemaal verschillend.
De een krijgt een idee en overdenkt jaren hoe dat moet alvorens het uit te voeren.
De uitvoering kan dan perfect verlopen of er kan iets zijn waar hij of zij niet op gerekend had en dan stort het hele bouwwerk in.
De ander doet iets bijna zonder denken intuïtief en spontaan en dan kan er iets heel bijzonders ontstaan of hij of zij merkt te snel te zijn geweest, niet goed over de consequenties te hebben nagedacht en het mislukt. In beide gevallen kan het dus mis gegaan of goed lopen.
En dan is het afhankelijk van je karakter en je wilsbesluit of je zo teleurgesteld bent dat je stopt of dat je leert van wat je de eerste keer niet goed hebt gedaan en daarna opnieuw begint.
Helaas laten veel mensen zich vervolgens tegenhouden. Hoe vaak hoor je niet dat iemand in zijn/ haar jeugd geweldige dromen en plannen had die hij/ zij nooit uitvoerde met de opmerking: “ ik was nog jong, nu weet ik beter. Dat lukt nooit!”
Als ik in een gesprek merk dat het iemand nog pijn doet dat die droom niet uitkwam en de vraag stel wat er voor nodig zou zijn om die droom alsnog uit te voeren, word ik soms aangekeken alsof ik water heb laten branden.
Hoe kun je denken dat dat nog kan? Het is onmogelijk!
Maar een enkeling gaat er over nadenken, wat wel mogelijk is en durft er iets mee te doen.
Hoe vaak kom je het niet tegen: de een komt met een idee, de ander heeft vele tegenargumenten.
De een komt enthousiast met iets heel nieuws, de ander trekt de schouders op en schiet het af.
We zijn vaak trots op het feit dat we nuchtere Nederlanders zijn, dat we niet zomaar alles aannemen.
Dat we ‘down-to-earth’ zijn.
Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Het is veel gemakkelijker om andermans ideeën tegen te spreken en onderuit te halen dan zelf met ideeën komen.
Zoals we ooit in een groep iets moesten bespreken. Met elkaar moesten we iets oplossen.
Een paar mensen kwamen met het ene idee na het andere. Van ingenieuze ideeën tot ideeën die werkelijk onuitvoerbaar leken. Maar was dat ook zo?
Een aantal mensen keek toe, luisterde. Niet wetend wat te doen of waar op in te haken.
Een ander groepje toonde steeds aan dat het geopperde idee onmogelijk was. Twee voerden daar in de boventoon. Elke onmogelijkheid die genoemd werd moest vervolgens door degene met het idee verdedigd worden.
Een hele moeilijke opgave als een idee al meteen tot de grond toe wordt afgebrand.
Af en toe werd er een zogenaamde humoristische (maar eerder een sarcastische)opmerking gemaakt. Ze leken zichzelf erg verstandig, volwassen en bedachtzaam te vinden, waardoor anderen ook naar hen opkeken voor de antwoorden.
In plaats van het idee verder te verkennen en als een mogelijkheid te benaderen, om vervolgens de opkomende barrières met elkaar te slechten, werd alles bij voorbaat al afgeblazen.
Er kwam geen eenheid maar er ontstonden groepen tegenover elkaar.
Bij deze manier van doen haakte ik zelf al vrij snel af. Ik zag hoe elk vlammetje gedoofd werd. Het hielp helemaal niks om op deze manier nog een uur door te gaan. Anderen bleven ideeën opperen, maar werden wel steeds onzekerder. Na een tijdje was ik het zat en zei tegen de twee grootste kritikasters: “ Laten we het nu eens omdraaien. Nu komen jullie met ideeën en dan gaan wij die met elkaar overwegen.”
Ze keken me verstoord aan, waarop de eerste zei: “ nou dat weet ik niet hoor, ik weet alleen dat dit allemaal niks is!”
En de ander zei afwerend met de handen omhoog: “ zeg nee hoor, ik ben niet van de ideeën!”
Waarop ik niet kon laten om te zeggen: “nee dat heb ik gemerkt!”
Deze wisselwerking zie je vaak in meer of mindere mate terug in groepen en groepjes.
Ik hoor het ook terug in mijn gesprekken met mensen die vastgelopen zijn.
Ga je terug naar het beginpunt dan hoor je dat ze onzeker zijn geworden en zelfs faalangstig.
Niet doordat ze hun ideeën of dromen hebben uitgevoerd en daar in niet geslaagd zijn maar door de opmerking van anderen.
(we maken ons allemaal wel eens schuldig aan zulke opmerkingen!)
Opmerkingen die meestal nog gemaakt worden door mensen die zelf ook niet hun droom hebben uitgevoerd. Die zichzelf volwassen en verstandig vinden, maar ondertussen hun originaliteit en eigenheid samen met hun ‘kind zijn’ begraven hebben.
Ken je dat?
Dat je een idee, gedachte of een droom deelt met je partner, met je vrienden of met ouders of broers en zussen en er wordt
meteenlacherig over gedaan of negatief?
Dat er opmerkingen worden gemaakt in de trant van: “en hoe had je dat willen doen?“
Of “ dat meen je niet! Heb je wel gedacht aan....”
“ zou je eerst niet eens...”
En: “ daar valt geen droog brood mee te verdienen” tot aan “ dat kun jij toch niet” en “ droom maar lekker verder!”
En soms is het geen opmerking maar alleen maar een blik waardoor je liever zwijgt over de rest van je plannen.
Vervolgens stop je dat idee of die droom heel ver weg in het hokje: ‘onmogelijk’ met de stempel: ‘schaamte’. Ver weg in je
onderbewustzijn. Maar het werkt door in alles.
Door zo’n rem op je spontaniteit en eigenheid te zetten, krijg je last van emotionele en/ of lichamelijke problemen. Je geeft ze op een gegeven moment zelfs gelijk omdat je merkt dat je inderdaad op nogal wat vlakken mislukt of het lukt je wel maar je brandt helemaal op, omdat je iets moet bewijzen.
Een enkeling blijft over met een krachtige wil en geloof in zichzelf waardoor deze de belachelijk lijkende droom of het onrealistische idee ten uitvoer brengt. Daaronder zitten de geniale mensen op deze aarde.
Doorgaan hoeveel tegenstand je ook krijgt, is hun advies.
Maar dat moet je wel kunnen.
En je moet de juiste support hebben.
Herken je deze situatie? Heb jij zulke hokjes?
Was er een tijd dat je dromen en ideeën had, maar heb je die naar de eenzame plek van ‘onmogelijk’ en ‘onuitvoerbaar’ verwezen?
Heb je de deur flink op slot gedraaid en heb je het gevoel dat het nu vastgeroest is?
Dan wil ik je bemoedigen en aanmoedigen:
Ga terug naar die droom of dat idee, haal het weg uit dat hokje, stop die oude denigrerende stemmen van kritische mensen.
Gooi die schaamte overboord.
Weet dat een idee afbranden zoveel gemakkelijker is dan een idee krijgen en uitvoeren, doorzetten dwars door alle barrières heen! Het is belangrijk dat te herkennen om er iets aan te kunnen doen.
Te herkennen en erkennen dat die ander niet de waarheid in pacht had maar jou wel heeft afgeremd of zelfs gestopt.
Pas wel op voor de valkuil van vergelijken met anderen. Dat werkt nogal eens verlammend uit.
Dat wat opkomt in jou als idee, als droom, is iets wat helemaal bij jou hoort, wat je blij maakt, wat je een doel geeft, waar je voor wil gaan.
Het is juist dat, wat jou jou maakt, uniek en origineel.
Natuurlijk is er dan nog veel te overwegen, de voor- en nadelen en hoe deze te gebruiken of op te lossen.
En er zullen heus wel onmogelijkheden zijn, maar richt vervolgens je schijnwerper eens op de mogelijkheden!
Denk in mogelijkheden. Hoe vreemd het ook lijkt.
Het zou heel goed kunnen zijn dat juist dit jou uit die dip haalt waar je maar niet uit lijkt te kunnen komen.
Dat dit jou helpt om een burn-out te overwinnen, om depressieve gevoelens kwijt te raken en/ of angst.
Dat je hiermee jezelf weer terug vindt!
Dat gun ik je zo!
—————————-❤————————-